Sevmek Zamanı Şiiri - İsmet Koyuncu

Ve kara kalem bir resim
Resimde akar gözyaşı
Izdırap içinde duygular
Hüznün kucağında bir kadın.

Ve içimde sen biliyor musun?
Öyle çocuksu Mahsun kırılgan
Kadınsı kıskanç anaç ve çılgın
Mevsimlerden sevmek zamanı.

Ve bir oda düzenlenmiş öylece
Her şey yerli yerinde eskiden kalma
Büyülenmiş bir ceylan gibi bakıyorsun
Çığlık çığlığa sessizlik diz boyu dilinde.

Ve yanağında yazdan kalma güller açıyor
Rüyaların gerçeğe yansımasıdır
Belki'de bitmeyen aşk türküsüdür söylediğin
İnsanlık aleminin her dilinde.

Ve içlenmek beyhudedir
Ulaşılmaz Engin mesafelere dalarak
Uzun kirpiklerinden dökülür
İnci tane damla damla göz yaşın.

Ve kara gözlerin bahtını yansıttı
Saçların kadar siyah ve kederli
Nisan yağmuruyla düşer midyeye inci
Yakaran bir dua gibidir tüm sevinci.

Ve sabahın fecri yansırken cama
Lahit mezardan kalkar gibi yılların çilesi
Bilirsin mutluluğa ara verildiğini
Sen ne dersen de mevsimlerden sevmek zamanı.

Ve ben düşmüş saçlarıma kırlar
Ankara'da senli hayaller, hatıralar
Gülüşüm bir sigara içimi kadar
Sensiz her nefeste bitti bitecek.