Nihal'im Sonsuz Bir Şiirsin

Nihal'in Rüzgârla Yazdığı

Belki de aşk
bir gülün taç yapraklarında değil de
dikenine tutunmuş bir çiy tanesindedir
-Geceye meydan okuyan-

Ve ben
Nihal
Rüzgârın söylediği bir şarkıyım şimdi
Köklerim suya, dallarım yıldızlara uzanan
Bir taşın üzerine düşmüş gölgem
Zamanın aşındıramadığı.

Ellerimde bir hüznün izi
Ve avuçlarımda bir denizin haritası
Seni bulmak için değil
Kendimi kaybetmek için çizilmiş.

Bu yalnızlık
Issız bir tarlada unutulmuş bir ağaç değil
Kumların içine çekilmiş bir dalganın
Vazgeçişidir sessizce
-Okyanusa dönüş için-

Ölüm dediğin
Toprağa düşen bir tohumun
Gölgeden ışığa yaptığı yolculuktur belki de
Ve ben
Her kaybın içinde
Kendimin bir parçasını buldum.

Artık ne Doğu’yum ne Batı
Bir nehir gibi akmaktayım sınır tanımaz
Dağlardan, taşlardan, dualardan geçerek
Varacağım yer denizdir
Çünkü her su kendi kaynağına döner.

Ve sen
Hangi dilde söylersen söyle
Hangi isimle çağırırsan çağır
Ben Nihal’im
Rüzgârın yazdığı
Ve yağmurun sildiği
Sonsuz bir şiir.