Sevmek Seni… Şiiri - İbrahim Özğan

Bir tesadüf neler yaşatır insana?
Bir telefon neler neler anlatır.
Bir ses ne kadar etkiler insanı?
Bir gülüş ne kadar şehvetli,konuşmalar
Öğreniyorum farkına vararak.

Ki bir muhalefet havasında geçen konuşmalar
Dokunup, görmeden bir anlayış
Tenin kokusunu almadan
Ve kondurmadan dudaklara bir öpücük
Kıpkırmızı yanaklara el sürmeden hissetmek
Aslını şimdi anlıyorum hissederek.

Koklamadan bir çiçeği sevebilmek
Ve sevebilmek aşık olmayı
Anlayabilmek bir güzel hüzünlü sesi
Yanında hissetmek ona dokunurmuşçasına
Yağmur taneleri gibi süzülmesine
Kar tanesi şeffaflığını
Temmuz gibi sıcaklığını
Akdeniz gibi genişliğini kalbinin
Hepsini anlıyorum sevmek adına.

Zifiri karanlıkta mum aramak gibi bir şey
Aydınlığa kavuşacağına inanarak beklemek
Ve çıkarak kesmekeslık içinden
Sarmak sarmaşıklar gibi birbirini
Ve yakamozlar gibi parlamak ay ışığında

Bir incir yaprağı gibi sarmak bedeni
Geçmiş zamanlardaki gibi
Bir yudum su gibi şifa dudaklara
Uçsuz bucaksız okyanuslara atmak kini
Kalbin en hassas yerinde saklamak seni
Deniz kızı kadar çıplaklığını
Ceylan gibi şehvetli narinliğini
Şelaleler gibi berrak ve temiz
Şimdi biliyorum bunları içimde saklayarak.

Birde anlamak seni, sevgiyi
Uzak bir dala dudak bükmek degil
Çıldırasıya sevmek seni
Yazmak değil umutlara
Umutlarda yaşatmak seni
Bulutlar her daim yağmura gebe
Dalgalar rüzgara
Ve benim sevgim sana gebe
Sesinin kulağındaki titreşimine ve gülüşlerine
Ve ellerinin sıcaklığını hissetmek elllerimde
Ve dokunmak sana sevgilim
Ve mum gibi erimek ellerinde.

kasım 1999