Sevmek Sanatı Şiiri - İbrahim Baykurt

Sevmek kış ortasında baharı yaşamaktır,
Sevdayı yüksünmeden omuzda taşımaktır,
Cananı lekesiz beyaz görüp inanmaktır,
Bazen önünde diz çöküp ona yalvarmaktır.

Sisli ufuklardan çıkıp kollarına gelmek,
Cananı hiç incitmeden koşulsuzca sevmek,
Yere göğe sığdıramamak, bazen de övmek,
Çiçeklerden taç yapıp da başına takmaktır.

Çaresizlik sarsa da bazen duyma, aldırma,
Yollar hep düz değildir, çıkabilirde rampa,
Sevdiğin sana küsse, sen onu hiç unutma,
Umudun tükendiği yerde umutlanmaktır.

Fidan göverip tomurcuğa durduğu zaman,
Kanın kaynar, taşarda fışkırır damarından
Bahar kokusunu duyarsın tâ uzaklardan,
Kadınına, kadınım diye sahip çıkmaktır.

Sana özge hasletler, ruhuna verir canı,
Gönül nasıl unutur onunla geçen anı,
Tutsak etme yazıktır, bırak koyver sevdanı,
Akşam erken yatıp da uyumadan kalkmaktır.

Bir hüzzama takılıp yıllarca ağladıysan,
Gözlerinde hem yaşı, hem feri kuruttuysan
O sormadı diyerek, arayıp sormadıysan
Yiğitliğe sığınıp, hiç caka satmamaktır.

Sabaha dek bekleyip, ilk gülü topladıysan,
Soldurmadan alıp da, sevdiğine koştuysan,
Ona batmasın diye, dikenini yolduysan
Kardeşim sevgi, insan gibi insan olmaktır.