bir insan ateşte yürümeği öğrenebilirdi belki
ama ateşi kalbinde nasıl taşırdı
denizler mürekkep, ormanlar kalem olsa
aşkın dirarını görmeden nasıl çizebilirdi
lal olmuşken dili ve mahkumken elleri
Çocukluk, o derin ırmak çağrısı
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Devamını Oku
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
tabii..altına ben de imzamı atıyorum..tebrikler ustam
İnsanlara sevginin de öğretilebileceğini hiç sanmıyorum. Eğer öyle olsaydı dünyada herkes, herşeyi severek yaşardı. Birbirini, diğer canlıları, doğayı...Çünkü inanılarak söylensin-söylenmesin bütün söylemler 'sevgi' nin insanlık erdemi olduğu ve dayanılmaz güzelliği üstüne...
Kaleminize sağlık.
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta