Gözleri o kadar iriydi ki aynı anda birçok mevsimi gözbebeklerinde taşıyabilirdi ama o gün, durgun ve sade bir sesle bana hiç unutamayacağım son cümlesini söylerken ben onun gözlerinde mevsimini yitirmiş bir alacakaranlıkla, o alacakaranlıkta koşan siyah ceylanlar gördüm.
- Benden ne istiyorsun, senden korkuyorum!
Cümlesi bittiğinde gece ve ceylanlar kayboldu, mevsimler belirdi yeniden ve bir gülümseme.
Niye bir kadın çok sevebileceği bir erkekten korkabilirdi acaba?