Sevmek, Kanadı Olmalı İnsanın

Sevmek, kanadı olmalı insanın, öyle basit sevmeleri olmamalı, bir kartal gibi doruklarına çıkabilmeli evrenin. Güçlü olmalı direnmeli her zorluğa ve bir serçe kadar narin olmalı bir buğday tanesini taşıyabilmeli.

Sevmek, kanadı olmalı insanın, en uzaklara gittiğinde bile geri getirebilmeli, bilmeli baharın cemre düşmüş hallerinde döneceğini.

Sevmek, kanadı olmalı insanın. Sevgiliden aldığı ışığı taşıyabilmeli evrenin yaratılış hikayesine, öyle basit olmalı masalları, ne kahramanlara ihtiyaç duymalı nede krallara.

Sevmek, kanadı olmalı insanın. Görünce güneşi O sanmalı, kanat çırpmalı yanıp kül olacağını bile bile uçmalı ona doğru.

Sevmek, kanadı olmalı insanın, küllerinden gül olmayı başarabilecek kadar çılgınca çırpabilmeli, doğurabilmeli zümrüdü anka kuşu gibi kendisini sevgilinin gülüşünde.

Sevmek, kanadı olmalı insanın ne gitmesini bilmeli, ne de dönmesini. Bir penguenin beklediği gibi beklemeli üzerine titreyerek, yüreğinin sıcaklığı ile yanarak.

Sevmek, kanadı olmalı insanın. Sevmek, kAN’adI OL’malı…