Sevmek İster İnsan Şiiri - Abbas Paksoy

On dördünde, çiçek gibi açarlar.
Etrafına, gülücükler saçarlar.
Öpmek isteyince, öte kaçarlar.
İşte o zaman, sevmek ister insan.

Yüz’üne baktıkça, dalan hayal’e,
Gönlünü kaptırın, tufan’dan sel’e.
Gayrı başlamıştır, bitmeyen çile.
İşte o zaman, ölmek ister insan.

Göz’ünün ucuyla, bakıp ta gülse,
Senin de, candan sevdiğini bilse.
Sevgilim diye, koşup sana gelse.
İşte o zaman, gülmek ister insan.

Yüce Mevla’dan, seni diliyorsa,
Sevmesini, gerçekten biliyorsa,
Seninle, cehennem’e geliyorsa,
İşte o zaman, sarmak ister insan.

Öyle sevgiye, can’ım olsun feda.
Paksoy’uma, İlah’tan gelse seda.
Ölümü unutup, yalan dünya’da.
İşte o zaman, kalmak isterim.