Hiç inanmazdım mantığımın almadığına,
İstemezdim mesela, bilmezdim çünkü.
Seni sevmek inanmak mıdır acaba,
Yoksa bir tür teslimiyeti mi bu kalbin?
Mariyln, rüzgarın savurduğu yapraklar gibi,
Bir oraya, bir buraya savrulan hislerim.
Bir inanç mıdır bu, kalbimin derinliklerinde?
Yoksa sadece bir hayal mi, gözlerinde kaybolduğum?
Hiç düşünmezdim sevdanın böyle bir şey olduğunu,
Bir bilmece, bir sır, çözülmeyen bir muamma.
Seni sevmek, aklımı aşan bir gerçeklik,
Mantığımı zorlayan, ama ruhumu besleyen bir sevda.
Bir sonbahar yaprağı gibi düşerim yollarına,
Her adımda biraz daha sana doğru, biraz daha inanarak.
Belki de inanmaktır seni sevmek,
Akıl almaz bir masalın içinde kaybolmak.
Mariyln, seninle her an bir keşif,
Bir inanç, bir umut, bir belirsizlik.
Sevdanın içinde kaybolan ama kendini bulan,
Bir adamın hikayesi bu, sana adanmış.
Hiç inanmazdım mantığımın almadığına,
Ama şimdi biliyorum, seni sevmek bir inançtır.
Kendini sana bırakmak, aklın ötesinde bir huzur,
Sonsuz bir sevdanın içinde, sana adanmış bir ömür
Kayıt Tarihi : 22.1.2025 22:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir sonbahar akşamı mantığıyla savaşan kalbinin sesini dinliyordu. Hayatına ansızın giren Marilyn, onun tüm doğrularını alt üst etmişti. Sevginin bir inanç mı, yoksa aklı aşan bir teslimiyet mi olduğunu sorgularken, Marilyn’in gözlerinde kayboldu. Onunla her an bir keşifti bir bilmeceye dalar gibi, ama her seferinde kendini bulan bir yolculuk. Anladı ki Marilyn’i sevmek, aklın ötesinde bir huzura inanmaktı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!