Güzel kokulu bir gülü koklamak. Hanımeli sofrasında kendinden geçmek. Masum bir bebeği almak kollarına. Sevmek güneşi. Ufka dalmak, en güzel ışıklarıyla güne sırtını dönerken o. Denizi seyretmek, doyasıya usul usul kıpırdarken nahif yatağında. Ya renklerin harmonisinde sarhoş olmak. Sevdiğini sarmak sana gülümserken. Okşayan elini öpmek. Seni kucaklayan şefkate kabarması yüreğinin.
Sevmek, bu mu gerçekten? Yoksa bu, kolay olan mı?
O denizi, hiddetini sana köpürtürken sevmek peki nasıl olurdu? Boğulurken dalgalarında, açmak bağrını. Bereketiyle taçlandırırken değil ovalarını, başaklarıyla sarmalarken değil öğünlerini, çiçeklerini fışkırtırken değil otağına, öfkesine maruzken sevmek toprağı…Çatlakken okşamak yarıklarını. Kokmazken, yağmura hasret kavururken o, çıplak tenini.
Dikeni batarken göğsüne, koklamak gülü. Hanımelleri sıkarken boğazını. Bebek uyutmazken geceleri en tatlı rüyanda. Güneş, yara ederken göz bebeğini. Renklerden payına düşen karaları bağlamışken tam, dört bir yanına. Sevdiğin, bıçakla üstüne yürürken peki; deşecek olan bağrını.
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
