Sevmek Şiiri - Taha Yavuztürk

İnsan sevmekten utanır mı hiç?
Utanılacak okadar şey varken nedir bu sevgiye yüklenen suç.
İnsan sevmeli ; bazen bir ağacı, kuşları, kendini...
sevebilecek bir yüreği varsa sevmeli,
heba etmemeli içinde yeşeren o sevgiyi.
Ben bu hakkımı sende kullandım.
Ürkek bir ceylanın hızlı hızlı çarpan kalbi gibi, kozasından çıkmak için heyecanlanan bir kelebek gibi
bayramlıklarını örtünüp çikolata, şeker emen sübyanlar gibi
Heyecanlıydım ve bir okadar ne yapacağını bilemeyen...
Ben avına son hızla koşan bir aslan edasıyla çıkıyorken bu aşk denen yokuşu, çelme yedim görmediğim, duymadığım yerden. Yuvarlanarak düştüm acının, yalnızlığın kollarına.
Buz gibi oldum sonra,
ateş bastı ama ben üşüdüm,
göğsünün sıcaklığını tatmışken başka bir yerde ısınmama ihtimal yoktu...
Seni bulursam ve bir kez daha sevme şansına erişirsem
Ağzının kenarlarına birer mutluluk fidanları dikeceğim
tebessüm açan fidanlar...
Her tebessümün hayat vermeli hüznün diyarlarına.
Ve bende nasiplenmeliyim o tebessümlerden dallarından gül koparıp saçlarının arasına takarak...