Sevmek Şiiri - Ahmet Kızılkaya

Tam ellerini açacak ve bizi kucaklayacakken bu şehir,
Sarılmayı bıraktın,
Ellerimiz bırakmamalıydı birbirini,
Gözlerimiz ibadetini,
Devam etmeliydik.
Belki halkımız buna hazır değildi,
Sevmek ne garip bir şey;
Tanrının bize bir armağanı,
Bir mucizesiydi,
Fakat onu sevmemizi istemişti.
Sadece onu!
Belki de bu yüzden bu acı çekişimiz.
Ellerimiz çarpılırdı sonra,
Gözlerimiz,
Dudaklarımız,
Ve yüreğimiz,
Elbette;
Mevsimler de bu yüzden vardı,
Her mevsimde;
Farklı bir rengini seviyorduk tanrı sanatının,
Bu yüzden;
İlkbaharda fokurdayan aşk
Yazın bol demli,
Sonbaharda dinlenip;
Kışın dökülmeli gözlerimizden.
Sevmek;
Ne büyük haykırış!
Ne büyük sessizlik,
Adımlarında şimdi yalnızlığımın;
Tanrıya sesleniyorum;
Al beni
Al!