Sevmek Şiiri - Kemal Yavuz

Bir şeyler tutuşur yüreğinde,
kıpır kıpır,
bütün benliğini sarar, ısıtır.
Her gülüşte yeniden doğarsın
ve bin kere ölürsün her iç çekişte…

Bir zaman uzaktan izlersin onu,
hep dışında kalacağını sanarak;
gülerken, ağlarken…

Seni de yanına alması için sıranı beklersin,
elinden başka bir şey gelmeden,
bekledikçe onu büyütürsün gözünde.
Sıra sana gelir.
Bilerek girersin oyuna.
Her gülüşüyle gülersin
ve her ağlayışıyla ağlarsın…

Bir şikayetin yoktur ondan.
Sevgisinden şüphelenmezsin hiç.
Bilerek girmişsin bu oyuna,
onu artık sevmemeyi,
bırakmayı,
çıkıp gitmeyi göze alamazsın,
öyle bir hakkın yoktur.
Sımsıkı tutunursun duyumsadıklarına…

Onun hayatı bütün realitesiyle akıp giderken
kendine yalanlardan müteşekkil bir yaşam çizersin.
Kimseyi suçlayamazsın.
Küçük bir ihtimal için dahi kendince sebepler bulursun,
savaşırsın;
mağlubiyetlere katlanırsın...

Onu tercih etmiş olman hayata bağlılığını arttırır.
Onu tercih ettikçe kendine bağlılığın artar.
Kendine bağlılığın arttıkça ona bağımlılığın da iyice artar…
Nasıl anlatsam bilmem ki;
yani,
"sevmek"öyle bir şeydir işte…