Sevmek Şiiri - Zakir Atasever

Âlem- î Kesret’te, ten yaşar iken
Mizana, nizama, uymaktır sevmek.
Zahmetli yolları can aşar iken
Sûr-û İsrafil’i, duymaktır sevmek.

Sıfattan ileri özden ötede
Kelâmdan manalı, sözden ötede
Benlikten içeri, Bîz’den ötede
İlâhî aşk ile, dolmaktır sevmek.

Gökten inen kara Esvet taşında
Kâmil insan olup, yetkin yaşında
Meryem gibi kutsal sofra başında
Manevi gıdayla, doymaktır sevmek.

Kıyam’a doğrulmuş er bedeninde
Saf tutup dizilmiş İslâm dininde
Ekber üstü olan, Allah indinde
Canını yoluna, koymaktır sevmek.

Durmadan yol alıp ta ki zamanda
Demini sürdürüp ve dahî an’da
Dergâhta, Divanda ol Müddevanda
Edeple huzurda, durmaktır sevmek.

Aşk badesin Kevser gibi içerek
Doğru olup, yanlışları seçerek
İmtihanı başarıyla geçerek
Çirkinde güzeli, bulmaktır sevmek

Arifler ayırır karayı aktan
Sakınmak gerekir, şerden tuzaktan
Tevazu içinde şeklen uzaktan
Gönülle vuslatta, olmaktır sevmek.

İbretle bak sen sağına soluna
Aşk ile düş, âşık’ının yoluna
Canını terk edip canan uğruna
Bedeni toprağa, karmaktır sevmek.

Kimseyi hor görme, kimseyi hakir
Mertlikte cömert ol, olma sen fakir
Gönülden söyledi bu sözü Zâkir
Kendinden kendine, varmaktır sevmek.

OCAK 2011/ANKARA