Sevmediğin Kadar Şiiri - Mesut Özdemir 3

SEVMEDİĞİN KADAR

Ben seni kaybetmedim,
sen beni hiç seçmedin.
Kaybetmek için önce sahip çıkmak gerekir,
sen daha başında vazgeçmeyi
içinden bitirmiştin.

Ben bekledim.
Sessizce, usulca,
kalbimi yormamaya çalışarak bekledim.
Belki anlarsın diye,
belki bir gün bakışlarım
cümlelerden daha çok şey anlatır diye.

Ama sen dinlemedin.
Çünkü duymak istemeyen birine
en yüksek ses bile fısıltıdır.

Ben sana sevgimi
gürültüyle göstermedim.
Sarılmalarımda sakladım,
susmalarımda çoğalttım.
Gözlerimde taşıdım kalma ihtimalini,
ellerimde titreyen bir umut vardı.

Sen ise hep bahane aradın.
Yorgunluğuna sığındın,
zamansızlığına, korkularına,
geçmişine…
Oysa seven insan
korkularını bile yanında taşır,
arkasına saklanmaz.

“Seviyorum ama…”
diye başlayan cümlelerin
beni her seferinde biraz daha eksiltti.
O “ama” var ya,
beni değil
kendini korumak için kurduğun
en güvenli duvardı.

Gitmeyi seçtin.
Ama gitmeyi bile yarım bıraktın.
Ardında bıraktığın umut,
en ağır vedaydı.
Ne tamamen gittin
ne de gerçekten kaldın.

Beni bu arada bıraktın.
Ne unutabildiğim
ne de tutabildiğim bir yerde.
İşte bu,
bir insanın kalbine yapılabilecek
en sessiz kötülüktür.

Ben sana kal demedim artık.
Çünkü kalmak,
istemeyenin omzuna yük olur.
Ben yük olmak istemedim.
Sevilmediğim bir yerde
var olmaya çalışmadım.

Sen benim yüreğimi aldın.
Hesapsızca.
Farkında olmadan ahımı,
bilmeden günahımı sırtlandın.
Bir gün,
biri sana benim gibi baktığında
neden ürperdiğini anlayacaksın.

Çünkü böyle sevilmek
alışılacak bir şey değil.
Kaybedildiğinde
geceleri sessizce özleten bir şeydir.

Ben seni kaybetmedim.
Bunu ikimiz de biliyoruz.
Ben,
sevilmediğim bir kalpte
ısrar etmekten vazgeçtim.

Ve sen…
Biliyorsun.
İstesen yapardın.