Sevme Şiiri - İbrahim Atılmış

Sevme be gönül,
dalarsan efsunlu bir hayale,
kıyamet kopsa
uyanamazsın.
bir sitem etse sinesinden feryat figane,
bir daha böyle
sevemezsin.
Sevme be gönül,
zamanlı zamansız düşer aklına
yorulursun,
tutup saçlarından
okşamak istersin uykularında,
gözlerinin mavisinde uyanırsın
üzülürsün.
Sevme be gönül,
aldanma yüreğinin oyununa
bir daha
gülemezsin,
yaş erdi artık Kemal'e
istesen de mutlu olmazsın.
Sevme be gönül,
taş yerinde ağırdır,
seven sana gelsin
sevmeyen hem kör
hem de sağırdır.
Sevme be gönül,
bu da bırakıp gider
senden habersiz
kırılırsın,
bir tebessüm eylese gül cemalinde,
gözlerin hicap eder güle
utanırsın.
Sevme be gönül,
ben bu dertten yoruldum,
geçti ömrümün baharı
artık duruldum,
bu son olsun dedim
yerimden doğruldum,
Ne olaydım, kalkmaz olaydım
kalbimden vuruldum