Sevme Şiiri - Nurhayat Şuara Şenbalkan

Sevme diyordu !
Sevmeyince acı çekmezsin...
Önemseme kimseyi, takma hiçbir şeyi...
Duygularını aldır, hissiyatlarını kaldır.
“Sevme!” diyordu.
“Sana ne?” diyordu sen mi kurtaracaksın dünyayı?
Sen mi durduracaksın savaşları?
Bırak yiyen yesin yetim hakkını.
Sen sesini çıkarma, salkımı yiyen bilir tadını.
Hoş gör, hoş gör bütün çarpıklıkları.
HOŞ KÖR olmuşuz, hoşgörü koymuşlar adını.
Etrafında şerler aksın içine…
Sen elinle değil kalbinle bile buğz etme...
Sevmemeliydik değil mi; düşünmemeliydik.
Koyun olmalıydık gütmelilerdi bizi.
Sevginin can damarı olduğu bu dünyada,
Sevmemeliydik!
Yüreğinin mihenk yapılacağı ahrete,
Ah! Dünyada yüreğimiz yoktu deyip gitmeliydik.
Dur vazgeçme !
Sevgi bu, yürekte ki en asil duygu, sakın es geçme !..
Bilirsin sevgisizlik asıl kendi yüreğini yaralar..
Her sıkıntıya kapıları aralar..
Ne göğün mavisini görebilirsin o zaman,
Ne yüreğinin sıcağını...
Biliyor musun ? Baharın o nadide kokusunu bile alamazsın..
Sevgisiz olunca huzuru ruhuna dolduramazsın..
Allah o kalbi sana sevgiyle, sev diye verdi..
Verdi ki bu sana da kalbine de en büyük değerdi !..