ÖZGEÇMİŞ
-1951 yılında Ağrı ilinde doğdu. İlköğrenimini aynı ilde tamamladı.
-1967’de Van Alparslan İlköğretmen Okulunu kazandı ve 1974 yılında bu okuldan mezun oldu.
-1974’te Rize, 1976’da Ağrı, 1980’de Sakarya iline atanarak öğretmenlik ve idarecilik yaptı.
-1988 yılında A.Ö.F. Eğitim Önlisans Programından mezun oldu.
-2001 yılında İstanbul iline atandı ve 2004 yılında da emekli oldu.
-‘Çocuklar’ adlı şiiri, 1976 da T.R.T de seslendirildi.
-Sakarya’da yayınlanan, ‘Irmak’ Kültür ve Edebiyat dergisi kurucu üyeliğini yaptı.
-Yazmış olduğu ‘Mithatpaşa İ.Ö.Okulu’ adlı güfte, marş olarak bestelendi ve okula armağan edildi.
-Şiirleri; ‘Türk Edebiyatı’, ‘Irmak’ dergisinin bir çok sayısında, ‘Sakarya Şairleri’ ve ‘Ağrılı Şair ve Yazarlar’antolojilerinde yayımlandı ve yarışmalarda çeşitli dereceler aldı.
-İstanbul’da ikamet eden Şevki Atik, evli ve dört çocuk babasıdır.
Eserleri
ESERLERİ:
-1994 Güneşe Kar Yağmış-şiir, -2004 İçimde Gülen Çocuk-şiir,
-2012 Mirza Muhammet-masal,-2013 Cankız'nı Kuzuları-öykü,-2013 Cankız Huzuru Arıyor-öykü,-2013 Cankız Denizde-öykü,-2013 Bir Yürek Nasıl Kanar? Roman
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!