Gözlerimi kapıyorum geceye
Ama uyku sarmıyor her seferde
Beklerken, hayatı ayırıyorum binlerce heceye
Ama sabaha dönüyor gece uyku gelsede gelmese de
Bin yükle doğruluyor
Yaşam terk ediyor bedenimi
Yaşam ve acıyı barındıran bir birikintiye
Bir damla hayat
Damlıyor parmaklarımdan aşağı
Bedenimi ele geçiriyor umutsuzlukla yoğrulan soğuk
Binalar kuşatmış dört bir yanımı
Tıpkı bulutların o tek bir yıldızı çevirdiği gibi
Orda benim gibi esaret altında
Yanlız, mutsuz, umutsuz
Bu gece yanına gelemeyeceğim
Ölüm, uzakdur benden istemem geçmeni bedenimden
Biliyorum ki son olmayacağım ölen bu nedenden
Asla ulaşılamayacak bir noktada olsada insan
Biliyorum ki seni görecek sırası geldiği zaman
Sıra sence bendemi, yoksa, sadece benmi sıranın başına geçmeye çalışıyorum
Kimse aşık değilde, ben mi tek aşık olduğumu sanıyorum.
Gözlerini kapat ve düşün
Seni nekadar sevdiğimi
Düşün senin için neleri feda ettiğimi
Ve hisset seni nekadar özlediğimi
Kalbim sensiz durmuş gibi
Uzağım, senden uzak
Aslıda dokunacağım kadar yakın
Ama öpebilmek için uzak
Görmek için yakın
Ama koklamak için uzak
Yeni bir gün doğuyor yine
Alıyor yanlızlığımı benden
Ve veriyor sevgini kalbime
Aydınlanıyor ruhum
Sevgiyle atıyor kalbim
Kaç yaşındaydı insalık,
Neden parmakları bu kadar minik,
Neden ayakları ufak.
Uzanmış yatıyordu insanlık,
Kıpırdamıyordu,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!