Şevket Yücel Şiirleri - Şair Şevket Yücel

Ben onlardan öğrendim sağ olsunlar
Dikenler ucunda sevmeyi
Taş olurdu yüreğim çekmeseydim
Bilmezdim yaraları nasıl sızlar
Geçer hepsi geçer bir tren gibi
Bakarsın ak olmuş kara dumanlar

Bir kuş sesidir zaman
Bir elmadır dalından sarkan
Atışıdır yüreğin

Zaman gökyüzüdür uzar sonsuza
Bir renk cümbüşüdür dağlarda, ovalarda

Ah, bu anılar
Ne kadar kapasam da kapılarını
Ne kapı dinliyorlar ne pencere
Süzülüp geliyorlar yılların gerisinden

Anılar ki

Bana gelirsen birgün
Birer karanfil tak günlerimin göğüslerine
Öyle gel

Benimle söyleşmek istersen
Genişlet kendini alabildiğince

Gördüm ki
Yakınınızdan bile geçmiyor incelikler
Yaralanmış sevgilerimiz hep sizin yüzünüzden
Sesinizde ne bir dostluk ne bir çiçek

Ne kadar anlamsız yerleriniz varmış meğer sizin

Alıp götürüyor beni
Zaman denen bir tren
Nice tünellerden geçerek
Yaşam gerçek midir yoksa bir düş mü
Düşündükçe korkuyorum kendimden

Ne zaman çıksa karşıma
Serçeler sevişirdi yüzünün bahçesinde
Sözlerinin içinde büngül büngüldü günler

Ne zaman görsem yüzünü
Bir sevince uzatırdı bakışı

İster yeşil gel bana, ister mavi, ister beyaz
Değişmez
Ama siyah gelme

Gelirsen eğer
Bir yaz yeli gibi gelebilirsin

Sabah şarkılarının kıvraklığında
Ak kanatlı umutlarla gelirsin
Limon çiçeklerine dönüşür günler
Unutulur silahların adı
Geçmiş zamanların bir yerinde
Yapraklarında sözlüklerin

Gecemin tam ortası
Balkondayım yalnızlığımla
Yıldızlara bakıyorum
Yıldızlar uzak, sessiz

Sonra dönüyorum kendime