Şevkat Kucağı İstanbul

Bebeklerin Göz Yaşlarında Gizliydi.
Gençliğin, Doğumunun İzlerini Taşırken Yorgun Kollarında
Siyahla Beyaz, Senin Şefkatinde Birleşti
Diller Ayrı Söylese De Adını,
Bir Gece Yarısı Bir Vahiyle İndin Kalplere
Hep Bir Ağızdan Bütün Yaratılanlar
'İstanbulsun Sen İstanbul' Dediler
Emanetçi Gelmiştin, Emanet Almaya
Emanetin Büyüktü İstanbul
... Tıpkı Adın Gibi
Sen Büyüktün İstanbul, Tıpkı Emanetin Gibi..
Çölde Susuz Kalan Yaşlı Amcaya
Bir Melek Gibi Ulaşman Lazımdı
Tirdir Titreyen Yalın Ayaklı Çocuğa
Bir Anne Olmalıyıydın İstanbul, Bir Anne
Nede Güzel Geldin İstanbul, Ne De Güzel
Ne De Yakışıyor Baba Olmak Sana....
Akar Şebnemlerin Hiç Durmaz
Birer Birer Hastalanırken Arkadaşların
Çok Uzaklardan Gelenler Var İstanbul
Hastaymışlar; Adres Sorup Seni Ararlar
Herkes Aynı Rüyayı Görmüş
O, Nurlu Emanetçi Senmişsin
Doğuştan Bereketlisin, Ne De Çok Sevenin Var.
Savaşta Babası Ölmüş Bebeğe, İstanbul Adını Koymuşlar
Bebeler Senin İçin Ağladı, Sen Onlar İçin
Varlığın Güldürse De Onları, Sen Hala Ağlıyorsun
Sen Senin İçin Değil İstanbul,Kainat İçin Ağlıyorsun
Senin Gibi Bir Yar Gelmedi
Ki Gelmeyecekte...
Senin İçin Hala Semada Eller
Göz Yaşların Düşerken Toprağa
Herkes Mutlu; Seven Mutlu Sevilen Mutlu
Çünkü;
Emanetçi, Emanetlerine Sahip Çıktı
Ağlayan Mutlu, İstanbul Mutlu