Seviyorum yine de Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Ben olmak belli çok yormuş beni, tarifsiz…
Yine de çok seviyorum ben olmayı
Yere düşmeden zorluklara inat ayakta kalan
Ve fakat her düştüğünde yeniden ayağa kalkan
O yılmayan yıkılmayan yanımı en çok seviyorum…..
Onca zıt benin arasında yine ben kalmayı
Kendime rağmen yol almayı
Akşam yan yatıp sabah doğru kalkmayı
Becerebildiğim her seferinde tekrar
Yeniden seviyorum ben olmayı….
Gözümü her açıp, aynaya her baktığımda
Bana hala gülümseyebilen cancağızımı
Her hayal kırıklığına uğrattığımı sandığımda
Kendi kendimin yegane tesellisi olmayı;
Kelebeklerin kırlarda dolanmayı,
Kuşların göklerde uçmayı sevdiği kadar;
Çok seviyorum kendimin bana olan inancını….
Her şeyi bırakıp gidebilen, her şeye rağmen gelebilen
Kendi hatalarımın yoğurduğu Doğru Ben’in
Hala bir türlü doğrulanamayan
Ama her şekilde yanlışlığı da ispatlanamayan
Yanlışlarıma sahip çıkan vicdani yanını seviyorum.
Heyecanını, isyanını, çıkmazlarını hatta
Açmazlarını, en çok da saçmalamalarını
Bazen beni duymazdan gelen aklını
Hayal kurmaya doymayan açlığını, saflığını
Boş şeyleri boş verebilen boşlukları doldurabilen,
Kafayı oynatmadan oyunlar oynayabilen, eğlenebilen
Hala hayal kurabilen o çocuk yanımı seviyorum….
Her seferinde kendi kendimle şiddetle çarpışıp
Sonra kendimle barışıp kendime sıkıca sarılmayı
Ne kadar sıkıcı olsam da kendime katlanmayı
Her yapayalnız kaldığımı düşündüğümde yine
Kendime sırtımı dayayan işte o yanımı seviyorum….
Kendi dayatmalarıma sabredip katlanmayı
Her seferinde kendimle bir daha uzlaşmayı
Ulaşamayacağımı sandığım o uzak yanıma kavuşmayı
Kendimle kaldığımdaki içtenlikli konuşmalarımı seviyorum…
Ben olmak beni çok yoruyor belki beni;
Sıradanlığım, vazgeçilebilirliğim, faniliğim en güzeli!
Toprağa düşmeden aldığım her nefes çok çok değerli
O zaman Kıssadan hisse: tüm anlattıklarımdan;
Yok olmadan dahası henüz net olarak yok sayılmadan
A benim canım, ya bir şekilde yol almalı ya da yol olmalıyım
Nefesimin yettiğince, olabildiğince
Kendiliğimden doğruya, daha doğrusu
Kendime doğru, daha doğruya…

Yılmaz BEKTAŞ