Seviyor sevmiyor Şiiri - Doğan Çeçen

Bir papatyanın yaprağında kaldı kaderimiz…

Dün gibi düşüyor üzerime anılar,
Film değil bu, yaşanmışlığın ta kendisi…
Kader, iki gönlü farklı sokaklara savurdu,
Biz aynı rüyada, farklı uyanışlara mecburduk.

Şimdiki aklım o gün bende olsaydı,
Tutardım ellerini, hiç bırakmazdım.
Ertelemezdim seni öpmeyi,
Kokunu içine çeke çeke sevmeyi…
Yüreğini, yüreğime mühürleyemedim ya
ona yanarım.
Yanarım ki ne yanarım…

Koyup elimi kalbine, bakıp gözüne bir son kez
“Gitme” diyemedim ya zamanında
ona ağlarım.
Ağlarım ki ne ağlarım…

An bu an, vakit bu vakit,
Sev hadi gönlüm, kırma kendini…
Yarın bilinmez, dün dönmez,
Giden artık gelmez.

Olmasın bir günün bile aşksız,
Çağlasın deli gönlüm durmaksızın,
Sayılı nefesin varsa bile,
Sevdanla tükensin varsın…

Şimdiki aklım bende olsaydı,
Ezberleri değil, kalbimi dinlerdim.
“Git” diyen nefsime inat,
“Kal” diyen kalbine koşardım.

Bir papatya kopardım içimden,
Her yaprağında sen vardın:
Seviyor… sevmiyor…
Seviyor…
Ve ben her defasında son yaprağa razıydım:
Yine de seviyor…