Seviye Çağrışım Şiiri - Yalçın Öner

Dağlar taşlar yeşil oldu,
Göz yaşımdan seller oldu,
Yaban dostlar yavruladı,
Ben yalnızım tek başıma.

Vardım ismi yücelere,
Seni bana istetmeye,
Bize iyilik saflık değil,
Başlık parası gerek dediler.

Kurdum otağım dağlara,
Boşalttım saz ile koluma,
En güzel duygum sevimi,
Hepten doldum yine sevi.

Sevi’ye bu yanık çağrışım,
Yalnız benim duygum değil.
Sazın tellerinin dilinde,
Tanrı aşığı Yunus Ozan,
O en yalın Türkçe’siyle
Hep tanrıya yalvarırdı.

Yörük oğlu Karacaoğlan,
Beşyüz çeşit şiirinde,
Dağlar taşları anarak,
Ayrı kalmış sevenleri,
Tek ocak eşi yapmaya,
Tek yastıkta kocatmaya,
Sazın diliyle uğraştı..

Tekeli Pir Sultan Abdal,
Aşık kişinin elinde,
Hem incit hem yücelt diye,
Saza dahi verdi öğüt.

Ozanların öğütleri,
Mal değildi aç gözlere,
Kâr etmedi benim derde..

Azraille yoldaş olup,
Hesap diyarına vardık:
Fani dünya dertlileri,
Yunus, Abdal, Karacaoğlan,
Saza sözleri katarak,
Acı çekmiş sevenlerin,
Okuyor sevda türkülerini..

Eski diyarda bir damda,
Sevi derdine müptelâ,
Donuk cansız bir evliya,
Söylenir duyulmaz seslerle:
Sevmek günah mı!
Sevi kutsaldır ruhlar sevişir...
Seviye pranga vurmak,
Doğaya ihanet, en büyük günah!
Sevmek asla günah değil,
Sevi kutsaldır, kalpler birleşir,
İnsanoğlu sevdadan yeşerir.

20.kasım.1971, Antakya