her aşk kendi ölümünü içinde taşır!
çarmıhı sırtında taşıyan İsa gibi
nereye gittiysem oraya taşıdım seni
mutsuz çocukluk öyküleri ve
ertelenmiş düş izleriyle yüzünde
benimdi etinde sancıyan diş izleri
/hayatın alaşımı bu pörsümüş öfke/
susuyorum:
hiç bir söz bu acıya denk gelmez artık!
biz şimdi
ayrılığın yonttuğu taş heykeller gibiyiz
iki uzak şehirde!
Kayıt Tarihi : 11.5.2004 14:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Güzel dizelerdi...
TURHAN TOY
TÜM YORUMLAR (9)