Sevinemiyorum Şiiri - Mert Sırakaya

Sevinemiyorum varlığıma
Yok olurken insanlığım
Küle döndürür ruhumu
Kırda aklıma gelen bir yara,
Kabuk bağlamış içimde...

Kaçacak olsam bu şehirden,
Batıdan çıkıp, doğuya varana değin;
İsterdim pervasızca,
Rüzgarla ilerlemeyi...

Bildiğimi unuturum
Atarım uçurumdan aşağı kaybedişlerimi
Özüme dönmeyi isterim
Zamanla çalınmış ve koparılmış,
Yüzyılların eskittiği benliğimi...

Karanlıkta yönümü bulurum dürüstsem özümde
Fırtınada alabora olmam eminsem sözümden
Göz kapaklarım ıslanmaz,
Direniyorsam yağmurun her damlasına...

Bugün bakışlarım azalır çehrende
Bir düzine zambak kokusunda
Düşlerimi yerle bir eden bir seyyah gezinir
Gerçekleri yüzüme vurur, yüzüm kızarmaz,
Eğer emin değilsem,
Sözlerimin değeri ne işe yarar?

Aldırma, bugünler de benim hikayemden
Bugünler benim geçmişim
Sağ salim çıkmışsam ardından,
Olamaz geleceğim...

Geleceğim olmaz zaten sana
Senle gelecek bir gelecek düşleyemem
Buhar olmuş duygulardan beslenen
Bir akşam yorgunluğunda,
Bir pare müzik, çayla, muhabbet yeter bana...