Sevinememek Şiiri - Mehmet Eymen Gökçe

Sevinememek
Bir kadını
Bir dostu
Bir insanı sevilebilmen için, kendinden vazgeçmen gerekir.
Var olabilmemiz için de kendimizi yok etmeyi göze almamız gerekir.
Hayat ve insanlar arasında mutlu olman için,
Yalancı,sahte ve ruhsuz olman istenir.
Bir başkası olman, arzu edilir.
Her yeri cehennem çevirenlerin yaninda saf tutmanı, dert mezarlığının sakinlerinin yerine geçmeni istenir.
Benliğini hiçe sayıp, bilinç kaybına bürünmen gerekir.
Ruhun, bedenin mezarına girmesi.
Basit bir hayatla,sınırlı bir dünya yaratmak istenir.
Onun için, yaşayıp gitmek gerekir dünyalarında.
Bize ait olmayan bir hayatta,yaşamak kadar da acı bir şey yoktur.
Her gün kendimize zulüm ediyoruz,zulüm görüyoruz.
Dert, acı birikiyor... Oysa hayat,yaşamak içindir; acıları biriktirmek için değil.
Karmaşık sorularla kendimizi var etmeye çalışıyoruz, oysa her an yok oluyoruz...
Herseyi elimizden alındı, çocukluk hisserimizi kendi hisselerine kurban ettiniz.
Yaşamak değil, yaşamamaktır hayatınızı.
Yaşlanıyor dünyamız, yaşamaktan zorlanıyoruz.
Hayatın bağrı soğuk, insanların yüzleri...
Kurtaramayız kendimizi,hayatın akışında
Sürükleniyoruz insanın savaşında.
Yılmadan deli gibi, bocalaşıyoruz içimizde.
Ruhlarımız tahrip oldu, yaşamadığımız mutlu zamanlarda.
Zamanı bilmiyoruz, sevgiyi acıyla kıyaslıyoruz.
Mutluluğu başka yerde aramamıza isterler,
Mutluluk hüsran olur,gider bir yerlere demirlenir.
Yerine göre yol alır acılarımız, bütün sevincimiz bizi terk eder,bir zaman sonra.
Geçtiğimiz yerleri bile, bir müddet sonra degiştimeye zorlanır... Farklı bir zaman, farklı bir mecra farklı bir sevgi... Tek aşka doğru yol alacaktır kalbimiz.
Ve ölüm sonrası gibi, soğuk bir bedene bürenecek insanlık...