Sevinçten Kabarmış Düşüm

                                                               (Yüreğime...)

Düşten kabarmış bir güne takıldı yüreğim

Taşar demeden düştüm içine hayatın...

Önce

Yıldızların dahi kıskandığı

O okşanası

Işık seli saçların düşüyordu aklıma

Geziniyordu ellerim umarsızca

Tel tel doluyordun parmak aralarıma

Ve dalıyordun uykunun koynuna

                                       avuçlarım başında

Hissetmiyordun sen...

Gözlerin

O öpülesi gözlerin

Saklanmıştı kaşlarının gölgesine

                                                ürkek

Sızıyordu güneş içlerinden

Ve uyandığında doğuyordu gün yüzüme

Kapatmadan gözlerini üşümüyordum ben

Bir kara ağıt süzülüveriyordu renginden

Anımsıyordum yine dilsiz yalnızlığımı

Vuruluyordum sonunda

                             kurşunsuz

Bilmiyordun sen...

Ve gül yanakların

O dokunulası

Gamzenin kendine en çok yakıştırdığı

Kaybolurum sanırdım çukurlarında

Uzan(a) madan dudaklarım

Hapsolduğun yalnızlığınla kaçıyordun

Sığınıp dört duvarına

Görünmez oluyordun hüznünden

                                       kederinden

Fark etmiyordun sen...

Bilmiyorum diyordu dudakların

Sana ağır gelen bir şeylerden bahsediyordun

Bahşediyordun bana duygusuzluğunu

Yapışkan yalnızlığından korkuyordun

                                       korka korka yaşıyordun

                                                          kaçmaya halsiz

Oysa ağır olan ta kendisiydi hayatın

Ve yalnızken yoruluyorduk biz

Anlamıyordun sen...

Ellerimi en çok seninkilere yakıştırıyordum

Uzandıkça ben itiyordun sessizce

Usul usul yumuyordun avuçlarını

Sonra bir yerden söz ediyordun

                                       yüreğinin götürdüğü

Ne yolumun üzerinden geçiriyordun yolunu

Ne de sonunda bana varıyordun

Alışılmış yalnızlığına sarılıyordun yine

                                                yine kimsesiz

Oysa benimkini al demiştim sana

Ben razıydım seninkiyle yaşamaya

Duygusuzlanıyordun yine

                             yine bir başına

Kaçıyordun sen...

Sonra

Sesini karıştırıveriyordun günüme

Hep beklenen zamanların

                             beklenmedik bir anında

Sen doluyordu soluduğum hava

Soluk soluk içimde sen biriktiriyordum

Nefessiz kalıyordum sonunda

Yanıyordu gülmeye yakışır yüzüm hüzünçle

Yüzyıllık yalnızlığıma sen ekleniyordun bir de

Vaz geçiyordum her şeyden

Habersizdin sen...

Ve

Nisan 1 günlerden

Hepsi bir şakadan ibaretmiş yalnızca

Yüreklerimiz değiş-tokuş

                                  zaten...

Sevinçten kabarmış bir güne sarıldı ellerim

Taşır diyerek düştüm içine yaşamın(ın) ...