Sevinçli,Kutsal Günler... Şiiri - Ulvi Ziya

Bayramdı...
adı,Kurbandı...
Elâlem şen şakrak
kurbanlık hayvanlarını kesiyor; kestiriyorlardı...
Hayırlar ediliyor;
yoksulu,bayı,
insanı,hayvanı
kızarmış et yiyorlardı...
Esti bir amansız,gizli rüzgâr
indi feleğin sillesi
anamı toprağa verdim ertesi gün
günlerden 1 Nisan' dı...
Kaderin çok garip cilvesi,
hayâtın,çekilmez,daha çoook çilesi vardı...

Bayramdı...
Bu kez adı Ramazan'dı...
Tutulmuştu bütün bir ay oruçlar,
işte yine bir bayramdı...
Ağızlarda şeker vardı,
insanlar tatlı yiyor,
tatlanıyorlardı...
Ve mevsimlerden sonbahardı...
Ecel,benden sevdiğimi aldı o gün
toprağa verdim 15 Kasımda karımı
bayramın ikinci günü dünyam karardı...
Sararmış yapraklar toprağa düşüyorlardı...

Feleğin kastı mı var bana; ne? ...
Neden eller gülüp eğlenirken
oklar hep bana değer? ...
Haram mıdır bana yaşamak,gülmek? ...
Bilsem; böyle kader karşısında
başkaları ne yapardı? ...
Esti bir zâlim rüzgâr;
Benden,sevdiğimi kopardı...