Sevinçler Kimin Ülkesiydi

vakit kalabalık bir bahar
camlardan akan yazlar, dualar.
durup düşündüm güzelliğin inceliğini.
anlamadım nasıl bitti
o güzel akşamlar, dostluklar.

ışıklı bir yol olsun istedim, çocukluğumun içi.
yıldız yaptım kendime her bir gidişi.
uğurlar beni sonsuzluğa turnalar.

yokluklar büyüttü benim içimdeki serçeyi.
sahipsiz bir selam,
küçük bir takvimdi beklemek.
titriyordu yürürken zamanın elleri.
yine de uçmayı özlem bildim kendime.
ve yine de
kanat sesinden incinen bendim.

suya bulanmış bir suskunluğun,
sesini kuruturdum ben
sokak sokak.
sallanırdı kalabalığın sesi,
bir dar ağacında.

sevinç miydi ürken benimle beraber.
eğildim, göklere değdi başım.
yığıldım, yıkıldı kent üzerime.
şehir uyudu,
ağaçlar uyudu gençliğimin batımında.
insanlar buna gün batımı dediler.
oturup manzarayı seyrettiler.

tütünü zamana sardılar.
kaybetmeyi göze alamam dedi,
kendini kaybeden.
kimin aklına gelir kendisizliğin kıyısı.
yoksulluğun en çetini bize denk geldi.
çürüdü yaşayamadan,
iklimlerimizin yarısı.

inandım kendime duvarlar aralandığında.
inancı tükenen boşluğa sarıldığımda.
her şey tamam olsa da eksik birkaç şey.
yazdıklarımı sustukça gevezeleşiyorum.
gözlerimde uçuş uçuş büyüyor dünya.
konuştukça bileniyorum.
geri çekiliyorum sonra.

yola yakın yerde durdum.
sürekli yeniden başlamayı,
yaşamak sanarak uyudum.
sevinçler kimin ülkesiydi,
yaşamaya değer.
tüm bunlara şiir desem değil.