Her çerpınışta biraz daha yutuyordu bizi yalnızlık
Ve biz her defasında arayıp buluyorduk celladımızı dumanlı ve loş barlardan
Bitkin ve sarhoş fuhuş sabahlarında
Bir kez daha itiliyorduk yalnızlığın kör kuyularına
İçimizdeki vahşi hayvan biraz daha semirilip, serpiliyordu
Ağzında kanlar, parlak kocaman gözleriyle
Yaşamı arebeskleştirmek,
Kafamızın içindeki
Kirli, beyaz perdeden
Umutların can çekişini seyretmek değilmidir?
Alevler içinde bir akrebim
Dolunayın,
Gümüş tozuna, umutları bulayarak
Sağanak halinde
Yeryüzüne boşalttığı gecelerde,
Mutluluk denizinde ki
Denizkızının çağrısına hep uyardı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!