Can özüm, sevdiğim, dostum, güzel insan Sevim Erdoğan Tezelin anısına...
Bursa’ nın dumanlı Kestel elinden
Karalı haberle yandığım gündü…
Yüreğin kor, gözün kanlı selinden
Yanıp çıra gibi, söndüğüm gündü…
Savuran yel miydi, kırılan dalı?
Duyan var mı, neydi son arzuhalı?
Yanağında mahzun, son gülün alı!
Kendi burgacımda döndüğüm gündü…
Gül yüzlü meleğim, canımdı Sevim.
Gönlümün sultanı, kalbimde devim...
Radyo güllük için demişti “evim! ”
Haziran ortası donduğum gündü...
Sanki şuracıktan çıkıp gelecek,
“Ben Sevim Erdoğan” deyip, gülecek.
Kaç gece kaç düşle uyku bölecek...
Böyle bir hayale kandığım gündü…
O hanım hanımcık güleç yüzüyle,
Onurlu duruşu, duru özüyle...
Sevgi dolu kara, kısık gözüyle
Bir soluk resmiyle andığım gündü...
*
Hani, yüreğini öptüğüm güzel!
Antalya Güllük’ de buluştuk, özel...
Barbaros Parkında çay içip, gazel
Söylediğin yere döndüğüm gündü…
Refika Doğan- 22 Haziran 2007-Antalya
Refika DoğanKayıt Tarihi : 29.6.2007 18:05:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
