Sevilmek Ve Sevilmek Şiiri - Mahmut Bingül

İki masum kavram. İki kutsal kavram.
Sevmek ve sevilmek....
Sevilen seveni sevmezse, çürür seven, erir biter.
Yüreğindeki gülün dikeni
kalbi yavaş yavaş kanatmaya başlamıştır.
Kıpkızıl bir kan süzülür yüreğinden sevenin.

Ve seven...
Gün be gün susuz kalmış çiçekler gibi solar,
kırlardaki otlar gibi sararır,
kavrulur güneşte.

Yaşam anlamsızdır artık seven için.
Mutluluğu unutmuştur.
Geçmişte yaşadığı güzelliklerdir
onu ayakta tutan,
belki de insanda bitmeyen bir umut.
İdam sehpasına çıkmış bir insanın
‘belki ip kopar’ diye beklediği bir umut...
Onu yaşatan sadece umudu ve geçmişteki güzellikler...

Ve sevilen! ...
Arada bir anımsar belki,
günü gelir acır belki.
Ama umursamaz.
Unutmak için onu,
düşünülemeyecek şeyler düşünür sevilen.
Başka yerlerde arar paylaşımı,

mutluluğu...
Unutur gider sevilen seveni.
Oysa sevenin yüreği
sevilmeye muhtaçtır şimdi.
Seven sevgiyi unutmuştur şimdi.
Çünkü sevemez başka hiçbir şeyi.
Kendine güveni kalmaz,
umudunu yitirmiştir,
kaybolmuştur umudu.
Arayacak gücü bulamaz kendinde.
Akrepler gibi çaresizlikte yönelir kendine. Sokar kendini, öldürür.

Yaşam haramdır artık ona.
Su acı olur.
Yemek tatsızdır...

Oysa sevilen!
Artık görmek istemiyor seveni.
Kaçar.
Acımasız olur.
Kendine yabancılaşır.
Seveni unutayım diye unutur kendini.

kendisine soluk anılar kalmıştır sevilenin.
Ve zamanla zihninde biter soluklaşmış anılar.
Tıpkı ufukta kaybolan bir gemi gibi
giderek kaybolur eski anılar...

2000/ Mustafa Kemal