Sevilesi Tek Şey Sevgiyken...

nerden geldiğini bilmeyen parazit bir duygunum ben senin
ne yaptığını bilmeyen sadece yaşamayı seven mutlu bir çocuksun sen....

yalnızlıklar doğarken konuşmalarım arasındaki her kahkahamda
sen sadece yaşayan bir çocuktun
özlemin pelerinine saklanmış bir sevgiyle saklambaç oynardın
ben sevginin zamanla mücadelesini özlemle tartışmalarını
dinliyordum haber bültenlerinde...
sen gülmeye başladın sevginin anlattığı her şeye
bense sana kızıvermiştim
sevginin siyaseti bozulmuştu çünkü ana haber bültenlerinde
sen sevgiyle dolaşmaya çıktın akşam akşam
bense gömüldüm kitaplardaki sonu hüzünle sarılmış
bunalım kitaplarıma
onlarda klasik olmuştu artık
mutlu sonlardan kaçmaya başladı yazarlar farklı olsun diye
ne çare bu sefer mutlu sonlar eksik kaldı hayallerimizde
ama ben onlara gömülmüştüm işte
sen sahilden soğuk bir ateş alıp verdin
sevgi oksijenler üreten sigarsını yaksın diye
bense çoktan balkonumda sigaranın siyahına dalmıştım kederle
bir hüzüne daha dolanmıştı sevgi çünkü
sen ellerin ceplerinde ıslık çalarken sevgiyle
ben sevgiyi terk eden bir seslenişle seni aradım
arkanda bıraktığın ayaklarının yorgun çığlıklarında...
oysa ki onlar bana vermişti bütün cevabı
ayaklar gitmek istememişti bu sefer
giden sendin bu sefer
hissettim ki sana sevginin mutluluğunu veremeyecektim
sevgi mutsuzdu benimleyken
ve sevgiyi seçmiştin sen sevgisiz bir hayatta ben çekilmezdim çünkü
önceki gitmelerine benzemiyordu bu
sen benim oyuncağını da alıp evinden kaçmış çocuğumdun
ama ben senin gerçek annen değildim! ! !