Sevildim mi? -4- Şiiri - Erbil Kutlu

Orta-3’ten mezun olacağım günlerde Show TV’de bir şarkı yarışması vardı. O yarışmayı, elinde kemanı ile Suat Suna kazanmış ve şöhret dünyasına katılmıştı. O yarışmada bir şarkı vardı, bir grup söylüyordu adını şimdi hatırlamadığım. Şarkının nakaratı hoşuma giderdi:
“Lisedeyiz lisede, Robertlisi,
Lisedeyiz lisede, devletlisi,
Lisedeyiz lisede, Kulelisi,
Lisedeyiz lisede”

Evet zaman su gibi akmış ve liseyede başlamıştım. Ve nasıl olmuşsa şu anda 10. sınıf dedikleri, ama ilk seneyi hazırlık kabul ettikleri normal şartlarda lise-2’de idim.

Kral TV, ulaşılmazları oynuyor, evde kaset dolduran abuk sabuk klipler çekiyor, oda yayınlıyordu. Ta ki Number One TV faaliyete geçene değin. Kahretsin onlarda çok seçici davranıyorlardı ve melodisi veya sözleri bana hoş gelen şarkıları orada bulamıyordum.

Neyse, yılbaşından sonra herşey rayına girmiş ve o anki ruh halime uygun olan sözlerin geçtiği şarkıyı bulabiliyordum. Favorim Burak Kut’tan Çılgınım idi.

Mart ayı artık eskisi gibi değildi. Kapıdan baktırıyordu, ancak kazma kürek yaktırmıyor, “acaba bugün daha ince giyinsem mi? ” dedirtiyordu. Gene böyle bir Cuma günü bayrak töreni sonrası bir an evvel kafeye ulaşıp öğle tatilinde yarım kalan oyunlarımızı tamamlamak için alel acele ilerlerken birden yavaşlama gereği hissettim.

Bir çift kahve göz, benden tarafa bakıyordu. Şöyle bir arkadan gelen var mı edasıyla bakar gibi, hakikaten bana mı bakıyor diye çevremi kolaçan ettim. Bakıyordu.

Bir hafta daha böyle bakışmalarla geçtikten sonra, Nisanın 2. salısıydı unutmam. Okuldan erken çıktığımız saatte oda arkadaşları ile okula geliyordu.

Göz temasımız metrelerce sürdü, ta ki yanyana gelip temas bitene değin. Bu temasın bitmesinden bir veya iki adım sonra hızla geri dönüp yanlarına gittim.

- Merhaba
- Merhaba
- Tanışabilir miyiz?
- Evet tabiki
- Adım Erbil, senin adın nedir?
- İnci
- Arkadaş olabilir miyiz?

Tam bu sırada “ev...” sesini duydum, ama yanındaki arkadaşları “yok zaten çıktığı var” dedi ve İnci’ye baktım. Omuzlarını silkip, ne yapabilirim gibilerden baktı. İyi günler, iyi dersler dileyip kafeye doğru yol aldım. Ama fikirlerimde de onun bu şekilde yalnız konuşmam gerektiği fikrine ulaşmıştım bile.

Artık onu göz hapsine almıştım. Kantinde, ana binada, atelyeler binasında, bahçede ve okul dışında takip edebildiğim her yerde tek başına dolaşmıyordu.

Gene bir Salı günü idi. Hem bizim maçımız vardı, hem de onların dersi vardı. Saat üç sıraları idi. Atelyeler binasının önünde tek başına oturuyordu. Fırsat kaybetmeden koştum yanına.

- İnci merhaba, nasılsın?
- Merhaba, sağol, sen?
- Eh işte, iyi olmaya çalışıyoruz. Kötüye birşey olmazmış.
- Evet.
- Gerçektende çıktığın var mı?
- Arkadaşlarım geliyor, okul içinde evet?

Arkadaşları geldiler. “oooo, kaçan balık kovalanıyor.” Dedi, en fettan olanı. Adı Seda idi. Oldukça havalı bir kızdı.

Ta bi ben, hem İnci’nin o sözü ile, hem de Seda’nın o sözleri ile n’oluyorum lan diyemeden kontrol edemediğim hareketlere giriştim. Neydi bunlar?

Okulun bahçe kapısından, Kartal merkezine değin tüm elektrik direklerine ve tebeşirin yazdığı her duvara onun adını yazmıştım. Bu böyle bir hafta sürdü.

Önce kankamla sahilde içiyorduk, sonra okula çıkıp sekizler çizerek bunları yapıyorduk. Ertesi Salı İnci ve arkadaşları beni tek başına yakalamış, niye böyle yaptığımı sordular.

Kabul ediyorum çok korkmuştum. Bu korkunun etkisi ile:
- Ya onları yazarken sarhoştuk kankamla. Nasılyaptık hatırlamıyorum. Artı arkadaşlarda sever beni, onlarda silinenleri yenilemişler, ondan ok?
gibi bir an evvel gitsinler diye aklıma gelen para etmez şeyleri söylüyordum.

Bir ara İnci’nin gözünden yaş aktığını ve “annemlerin onları göreceğini düşünmedin mi? ” demesini duydum.

Düşünmemiştim gerçekten, düşünmeyi bırak öyle bir şey uzaklardan bile görünmemişti. Benim evim Maltepe de idi, o okula yakın oturuyordu. Başımdan kaynar sular dökülüyordu sanki. Neyime güvenipte gelin güvey olmuştum ki ben? O anölmüştüm ben. Bir arkadaş aklına uymak kendime karşı küçültmüştü beni herşeyden önce.

(DEVAM EDECEK)