Sevildim mi? -1- Şiiri - Erbil Kutlu

Bir karanlık gecedeyim, gene yapayalnızım tabiki; ayıp etmeyin canım. Bazen kahkahalarla gülesim geliyor bu halime ve bu halime gelinceye dek yaşadıklarıma...

Bir Didem, bir Sezen, bir Emel, bir İnci, bir Beyza, bir Pınar, bir Hilal, bir Hülya, bir Konce, bir Elif...

Hepsi ayrı bir güzellik sundu bana, ikisi platonikti, ama onları seyretmek bile güzeldi. Kumru gibi gugugugu diye şakırlardı hatta. Platonikliğine son veremezdim.

Aklım ya buna bile hasret kalırsam fikrine demir atmıştı.

Zaten aşkların en güzeli değil midir, habersizce sevmek? Olumsuz her durumda tek bir can yanıyor, oda benim canım oluyor haliyle.

Lakin asla acımıyor canım, aksine o yanış beni, bana tanıtıyor, beni dizginliyor, beni adam ediyor.

Herşeyden ötesi sevebiliyor olduğum için mutlu oluyorum.

Hatta onu kandırıyorum, ben ona aşık değilim sanıyor, halbuki onun için ölüyorum. Kandırıyorum ya, o bunu bilmiyor...

Platonik severken an oluyordu; kalbim acıyordu. İçimde bir vahşi hayvan vardı, parçalıyordu, yiyordu tüm benliğimi ve beni içinden çıkılmaz labirentlerde kaybettiriyordu bana sanki.

Ben kimim, neyim, ne yapıyorum, amacım ne, sevmek mi, sevilmek mi istiyorum, içimdeki bu his ne, acı çekmek mi, birşeylerin hıncını alma güdüsü mü bu, peki mutlu olmak kolayken zoru seçiyor ve kahrediyorum kendimi?

Hep bu sorular yedi bitirdi beni ve hala yorar beynimi. Bugün 14 Şubat, bugünde bunlarla birlikteyim; zoraki edindiğim dostlarımlayım.

Bu bembeyaz İstanbul gününde, yapayalnızım.

Hayatımda benden hoşlandığını hissettiğim 4 insan oldu.

İlkokul mezuniyet töreninde bana dans teklif eden Didem. Çok güzeldi o zaman bile tanıdığımda 2. sınıfta okuyorduk ve ben onların sınıfına sonradan gelmiştim. 7 yaşındaki bir kız çocuğu için fazla olgundu. Esmerdi ve belki öyle etkilenmişim ki ondan o zaman, hala şimdi bile pek hoşuma gider kulak memesi hizasında küt kesim saçlı güzel insanlar.

Sınıfta en ağır tartışmaları ikimiz yapardık, her ne kadar yumruk yumruğa kavga ediyor olsakta biz erkek erkeğe.

En dehşet konu ise, “kızlar mı, erkekler mi üstün; kızlar nereye, erkekler hakimiyete mi? ” olur, ağır darbeleri indirirdik birbirimize kullandığımız kelimelerle, ama son söz benden çıkardı, tokatıda ben yerdim öğretmenden.

Çok alımlı idi, çok cana yakın, yardım severdi. Kimin başı sıkışsa sakınmadan koşardı. Birşeye inanıyorsa sonuna kadar yanlış olsada savunur, yanlışını kabul etmek zorunda kalsa uzun süre susar, itiraz edebileceği bir husus farkedersede asla onu kimse susturamazdı.

Cin gibiydi, ama çarpmazdı kimseyi.

5. sınıfta samimiyetimiz ilerlemiş, aşktan, sevgiden söz eder olmuştuk onunla.

Birgün nasıl olduysa elimi elinin üstüne koymuştum küme çalışması esnasında. Öyle hisli olacak değil, gelişi güzel olmuştu. Lakin tüm eli, avucumun içinde kaybolmuştu. Yüzüme baktı, hafifçe tebessüm etti ve istifini bozmadan işine devam etti.

Benim beynimde ateşler çakıyordu. Kullanmam gereken sağ elimi kullanamıyordum. Sol elimle kalemi tutamıyordum ki bırakki yazı yazabileyim!

Ders bitmişti. Elimi çekebildim. Oda elini çekmişti, ama iki elini birbirine öyle bağladı ki en yakın arkadaşı Seda ona hadi çıkalım demese oturacaktı yerinde. Derste görüşürüz dedi ve gitti, bende boş boş oturduğum yerden Atatürk portresine bakıyordum. Hiç bir şey düşünmüyor sadece bakıyordum.

Bu olaydan sonra her aklıma geldikçe uzun uzun elini elimin içine hapsediyordum. Bakışıyorduk. Gülüşüyorduk.

O gecede ilk dansı ben, son dansı o teklif etmişti. Bitmesin diye öyle dua etmiştim ki, dans bittiğinde büyüyorum demiştim.

Ondan sonra onunla, ortaokul boyunca orada burada yol üstünde rastlaşıyor, ayaküstü görüşüyorduk.

Onu en son lise 10. sınıfta bir kasımın cumartesi günü yine yolda görmüştüm. Saçları uzundu. Fazla güzel gelmemişti bana o gün ve bir daha onu hiç görmedim. Haberini bile en son Temmuz 2001 de almıştım.

Değişmeyen tek şey bende, sunmaya çalıştıkça mayoz çoğalan sevgim. Verilmek istediği insan için bölüne bölüne (parçalana parçalana) sırtımda ağırlık yapmaya başladı hergele...

(DEVAM EDECEK)