Sevi Şiiri - Ercan Damar

Bir insan kalır boşluğunda kendisinin,
Yaralarına dem vuran gülüşünde bir sevi ölür,
Bir insan kalır anılarında düşleriyle,
Özledim der; duyulmaz,
Tanıtmaz kendini sana.

Sahibi değilsin bu kalbin, tutma,
Tut içindekileri; anlatma,
Böyle bir biz olmaktansa,
Düşelim ayrılık tuzağına.

Tutma beni, tutma,
Kaçmak için yer arıyorum, yaklaşma!

Nasıldı tadı karşılık bulmanın,
O da gözlerine bakınca ne hissediyordun, unuttum!
Yaşamadım-yaşamadım!
Aşamadım, ki unutmak da bir teselli olsun niyetiyle.

Tutma beni, tutma,
Seni sildim,
Yokum,
Yok oluşumla kalıyorum, bil.
Bil; ben hiç olmamıştım,
Zamanında ret edilmiştim nasılsa.

Bir insan kalır ayrılığa yüz tutmuş yüzünde sahtekar bir tebessümle,
Akşama kadardır düşleri; ay doğana kadar.
Yürür de yürür; kandırır kendisini.

Bin insan kalır, o tek başına,
Bin insandan bir topluluk, bir söz kalır,
Topluluk gizliliğin dem vuran gülüşünü yansıtır,
Kalabalıkta bir yalnız ölür.

Bu yalnızlık metin,
Bahçeleri yeşil yapan şey; ışık ve kutsal geçiş.

O öylesine ağlamaya başlar,
Kalabalıktan yükselir bir ezgi,
Böler sesini,
Akşamı da böler,
Sevi kaderini çeker,
Çaresizce kandırır gençliğini.

Bir savaş kalır geceye,
Hezimeti baskın,
Düşüncesi ölü bir düş kalır,
Bu genç ölü.