Sevi Şiiri - Yıldırım Uzunöz

Çocuk düşlerin ayyuka çıktığı,
Sen yanlı vakitleri yaşardım hep…
Biri diğerinden yaramaz,
Zincir bağlamaz korkular sarardı,
Umutlu elleri…
Demir parmaklıklara bürünmeden önceki
Son gülüşlerdi onlar;
Akvaryum camındaki o şeffaf özgürlüğün,
Keskin sınırında bitmeden…
Kolalı gömlekler giymeden,
Paçavra elbiselerin samimiyetinde yaşanmıştı.
Ve yürek yazmadan,
Satırlar belirtmiyordu bu heyecanı…

Kime sorsalar,
Bir durak ötede ayrılığı anlatmıyordu sözler.
Yoruma açık sürtüşmeler,
Nasır tutmuyordu gözbebeklerinde…
Ve tek çizgide yürümüyordu işte,
Baştan kokan sevi katarları.
Lakin erkenci istasyonlar kurulmuştu,
Vurulan kelepçelerin çözülmezliğine…

Sevgiyi öldürmek suç değildi,
Zira tek şahit sevgiydi.
Gazeteler sürmanşet yayınlıyordu katilin adını
Geveze tavırlarla…
Cinayet anı bir bir anlatılmıştı,

Nasıl da duygusaldı katil.
Katil…
Evet katil sevgiydi…