Sevgiyle sevilmiş insan şiir

Sevgiyle Sevilmiş İnsan

Seni seveni değil,
Anla…
Sen, varlığınla ışık saçmış,
Kalbinle dünyayı ısıtmışsın.
Senin özünü gör…
Her düşüşünde ayağa kalkmış,
Her kırgınlıkta merhametle sarmışsın.
Sevgiyle sevilmiş insan,
Kendi değeriyle yürür sessizce…
Ve bil ki, gözlerin kadar saf,
Ruhun kadar derin bir güzellik var içinde.

Senin değerini ölçmez dünya,
Senin güzelliğini fark etmez kalabalık.
Ama unutma,
Her tebessümün, her bakışın
Bir başkasına umut olmuş,
Bir yüreğe dokunmuş.
Senin kendinle barışını gör…
Sen, eksik yanlarınla bile
Tam olmuşsun bir bütün gibi.
Sen, rüzgârın savuramadığı bir yapraksın,
Yağmurun silemediği bir ışık…
Kimi zaman kırılmış, kimi zaman yorgun,
Ama asla söndürülmemiş bir umut taşımışsın.

Seni seveni değil,
Senin kalbinin derinliğini anla…
Orada denizler kadar engin,
Dağlar kadar dayanıklı bir sevgi var.
Anla…
Sen sevgiyle sevilmiş,
Ve sevgiye layık bir insansın.
Her hatan, her zaferin
Seni sen yapan bir iz…
Ve unutma,
Sana dokunan hayat bile
Seninle güzelleşmiş bir yolculuk olmuş.

Anla artık…
Sen sevgiyle sevilmiş bir insansın.
Ne fırtınalar seni yıkabilir,
Ne karanlık seni boğabilir.
Çünkü sen, kendi ışığını taşıyan,
Kendi sevgisini bilen bir insansın.
Ve unutma…
Dünyaya verdiğin her sevgi,
Sana geri döner,
Her adımın, her nefesin
Senin değerini hatırlatır.
Sen sevgiyle sevilmiş,
Ve her zaman sevmeye layık bir insansın