Sevgiyle, Şiiri - Arif Tatar

Bakışlar sevgiyle…
Dostça!
Ayça!
Bir tatlı gülümseme…
Yazıldı buraya elleriyle!
Silme, silme!
Deme!
Niçin geldim buralara!
Neden, neden?
Şimdi!
Dört yanımızda aldı yürüdü…
Kan deryası!
Bu, kimin davası?
Fark ettin mi?
Birden ekşidi günün havası!
Kara bulutlar yağıp bürüdü!
Bu gün de dinmedi!
Çocuğun ağlaması!
Kardeşi, bacısı, anası…
Nerede?
Gidişler ve dönüşler…
Aynı yerde!
Çare yoktur hiçbir derde!
Her köşe başında ayrılık!
Yanar göl çukuru gözler;
Ama kuru, kupkuru!
Dudaklarda eğilip bükülen sözler…
Hangi kan gölünde ıslandı dizler?
Kışın baharı;
Her seferinde erkenden gelir sandık!
Çimler erkenden yanıp kurudu…
Kimse bir kez soramadı burası;
Kimin yurdu?
Yağmursuz!
Dudaklar susuz!
Suyumuz acı!
Güneş doğacak; ağlama bacı!
Kim derdi, kim diyebilirdi?
Bir gün gelecek, yüzün aşağı düşecek!
Dedem, yıllar önce uyarmıştı bizi…
Önce gösterirdi taptaze ilkbaharı!
Hani, öylesine candan sarmıştı ikimizi!
İşte bu şimdi çok özlenir!
Sevgiye, sevgiliye hangi yol izlenir?
Dünden bugünü…
Bu günden yarını;
İyi düşün;
Bil ki yorumu çok zor gördüğün düşün!
Artık, zamanı geldi; birlik olmanın…
Bir olmanın, birde olmanın!
Bu olmalı, dostun dosta çağrısı…
Duyulmaz böğrümün dinmez ağrısı!
Gör, işte bu günü…
Sevgilinin gözleriyle!
Son bir defa bak gülümse!
Unuttuğu sözleriyle;
Bana sunduğu ölümse!
Pek yakındır düğün günü…
Gün, bugün;
Herkesi çağıracağım!
Birde olmaya…
Biri; üçte, beşte, yedide bulmaya!
Artık, dün; bugündü, bugün!
Gün, ilkbahara döndü!
Güzü, hiç unutma!
Yeniden doğabilmek için!
İyi bak güzün gözlerine!
O günkü gibi hüzün seli;
Az da olsa yüzünü örtü eli!
Aylardan ekimdi…
Sanki şubat soğuğunda üşüyorum!
Ezilip olduğum yere düşüyorum!
Yine patlama…
Çığlık, çığlık, çığlık!
Yakıcı bir acı!
Yeter artık yalancı!
Gerçekleri boyama yüzsüz boyacı!
Bir sefer de kendine acı!
Seven gönle, sevgi gerek;
Güle güle, gül ekerek!
Serpilip büyüdü sevgi ağacı!
Diyemezsin yaprakları acı;
Bu, sevginin ağacı!
Sevgilide sevgi!
Yabancı, dallarını eğme!
Duyamazsın ahengi!

08.10.2015 24.00 – Adana