Sevgiyim Ben Şiiri - Yurdagül Özay

Her yaratılışa sırdaş olurum
İnsandan insana kardeş olurum
Taşarım gönülden ateş olurum
Bent tanımam coşkun akan selimle

Rüzgârda yorulmaz benim bedenim
Sönmez yangınlarım sönmez alevim
Yanardağa bile el koyan benim
Çözemezler beni asla bilimle

Veysel’in eline sazı aldıran
Ferhat’a künk ile dağlar deldiren
Mevlana’ya hakkın yolu bulduran
Yunus’u gezdiren neydi benimle

Yiğit yüreklerde ben yoğrulurum
Canana can olur ben sunulurum
Sanmayın ki bir gün ben durulurum
Boyun eğdiririm âlemi dilimle

Umut ekmek olur ben de katığı
Yar koynunda yatan için yastığı
Ben kurarım candan cana dostluğu
Açmadığım kapı yoktur gülümle

Benimleysen eller göğe yükselir
Özden dile düşer sözler süslenir
Can damarın dahi benden beslenir
Bir tutarlar bazen beni ölümle

Benden alır cümle gönül darbeyi
Dilerse benimle bulur kıbleyi
Hak yoluna döner ise kâbeyi
Benden gider bana döner yelimle

Bensiz duaların ibadet değil
Gönülden sunduğun inayet değil
Varlığım laf değil rivayet değil
Hem evvelim hem de ezel ünümle