Sevgiyi yeşertendin! Şiiri - Mustafa Cil ...

Yüreğimin
Bir kor gibi yandığını
Sana nasıl
Söyleyebilirdim

Sen
Her zaman sabreden
Şefkatin eliydin
Bir çileydin
Hatta metanettin
Sen en nadide olan
Bir himmettin

Sen
Zorluklar karşısında
Hiç yüksünmezdin
Melalini serdedendin
Yemezdin yedirendin

Senin
O güzel gözlerinden
Akan yaşlar
Tek serinliğindi

Kirpiklerin ıslanır
Ağzına aldığın
Sokumlar
Onunla yutulurdu

Sessizdin
Dişlerin erimişti
Nefesin yetmezdi
Yastığındaki ıslaklık
Ter değildi sabrın yaşıydı

Sen
Tertemizdin
Ne masum
Bir orkideydin
Sen sevginin diliydin

Kararmış
Kalpler senin
Hissiyatından uzaklardı
Adaveti, hiddeti bir marifet
Telakkisiyle verendi

Sen yine
Çaresizdin
Geldiğin yere
Yeniden dönemezdin

Yokluk
Bir taraftan,
Dayak her taraftan
Senindi

Sen
Sessizliğinle
Çözendin,
Sen bizlere verilen
Bir rahmettin

Teninden geçtin,
Sen kendini hasır ettin
Hep bizlerde
Umudu yeşerttin

Sen
Bir şefkattin
Bir topraktın
Dahi yağmurdun

Sabredendin
Kendini vakfeden
Ne güzel bir anneydin

Sana
Verilen çocukların
Mükellefiyetini bilendin
Sen en güzeldin
Sevmeyi çok bilendin