Sevgiyi Uyutuyorum Şiiri - Zennehar Yılmaz

Kalbime el vurarak yok etmek istediklerim var Girdimi çıkmıyor bu ruh bedenden, öylesi darbeledim ki Olmuyor… Yanıklar, izler, yaralar, alıp başını gitse de Özlemdeki aydınlanmamış bir hissiyatım var Kapkara sessiz umutsuz, boğası bir sis kaplar geceleri Sayısız kurulan hayaller sanki idam ipini çeker gibi eli kanlı Bağımsızlığı ilan etmek istedikçe mahkûmiyetim oluyor sevdalar Aşkları ayrı, ayrı böldüm az sevdiklerim ile çok sevdiklerimi ayırdım Kendimi suçlarcasına neden bu sevgisizlik neden ayrılıkları kendime hüzün belirleyişim Sanırım mutluluğu hüzünler içinde bulmaya çalışıyorum Ya da mutluluğu tohum hüznü toprak belledim ekiyorum Ya çok sıcak ya da çok soğuk bir türlü yeşermiyor tohumlar Kurak çölde bile yetişen devasa kaktüsler onlar bile yetişmiyor Sanırım serap olarak görüp gül sanıp dokunmamdan korkuyor mutluluk Değerli kılınış mı? Yoksa değersizliğin gösterişimi bilemedim Hakkaniyet arıyorken görünmezlik bulur gibi uçsuz bucaksızlar perdeli Görmek istediklerimi o kadar çok istemiş zorlamışım ki Asıl olanı hayali olsa da içimdekileri bakışıma sunamayışımdanmış körlüğüm Ben yalancı cenneti kendime bahşedilmiş bulurken Sevgiyi uyutuyorum hamakta sallayarak Yemyeşil bir ormanın durgun akan deresinin kıyısında Varlığıma şükrettim sevgisizler doğasında… Zennehar Yılmaz 29.04.2012 19:01:59