Sevgiyi bin geçe Şiiri - Yusuf Işık 3

SEVGİYİ BİN GEÇE
(Bin baharlık anılarımız)

Güz güneşi doğmuş çalıların ardından
Ve ateşinden doğurmuş yıldız çocukluğumu
Ben miyim yoksa bu karanlıkta haykıran
Yılların çılgınlıklarını sorgulayan
Bilemiyorum inan bilemiyorum
Nehirleri kurutan biri var susuzluğumda
Ekmeğe acıyı katan
Sevdaya hüznü sokan
Ayrılığı araya koyan da –o birisi-
Bir bilen olacaktır elbet
Ve o bilen elinde bir deste aydınlık
Doyuracaktır beni deniz mavisiyle
Saracaktır kuş tüyü yataklarda
Ve görecektir özlemimin yangısını
Korkacaktır vicdanından yıllarca

Nasıl göremezsin yıldız çocukluğumu
Her bakışta bir parçası düşmedi mi sana
Sevgi boyutunu çizmediği bir sözü mü var
Ellerinle tutup okşamaya kalkmadın mı
Sonra boyamaya kalkmıştın anımsıyor musun
Hangi renkti sorma hala gülerim o günkü haline

Bir kale vardı hani taştan direkli
Gökyüzünden yüksek senden kısa
Burcuna sevda bayrağını diktiğimiz
Sonra sevinçle el çırpıp
Poz verdiğimiz gülümseyerek objektife
Hepsi sıcak baharlarda kaldı deme sakın
Bir baharlık mıydı anılarımız
İnanmıyorum bu değilsin sen bu olamazsın
Sen böyle güzel,böyle sevgi doluyken
Bana değil hiçbir adem oğluna yapamazsın
Çünkü biliyorum...

Hadi bu akşam nostaljik takılalım
Mavinin,yeşilin tonlarını ölçmeye gidelim baraja
Sonra da bir kadeh rakı çamlar altında
Oh sağlığımıza
Bak nasıl gülümsemeye başladın
Hınzır şeyler gelmesin aklına sakın
Biliyor musun
Yağmur bile bozamamıştı o gün güzelliğini
Biliyordum bozamazdı da
Çünkü ıslak saçlarına bayılıyordum
Sabah çiyini almış ormanda
Uçuyor gibiydin ıslanmış saçlarını okşarken
Burnuma çam ağaçlarına verdiğin
Sevginin kokusu kaçardı da
Silmeye utanırdın güz güneşi vurdu diye

Gene uyandırıyorsun beni kör uykulardan
Daha sana uyumamışken
Daha sana sabahlamamışken
Nedir o araba sesi beni mi çağırıyorlar
Bak sana inat gitmeyeceğim bu gün işe
Geç kalma korkusunu da yaşatamayacaksın bana
Sana çalışacağım gün boyu
Sana emek vereceğim gecelerce
Belki bir gün yorgun düşeceğim
Ama biliyorum kazanacağım
Hem seni,hem sevgini,hem insan sıcaklığını
Ne kaldı şurada zaman durmadan akıyor
Kavuşmaya bir var,sevgiyi bin geçiyor.

17.1.91-Ankara