Sevgiye dair Şiiri - Ali Uzuner

Kırmızı ve uzun topuklu ayakkabıları vardı kadının...
Güneşten korkar bi yanı vardı son zamanlarda...
Geceleri çıkardı dışarı...
Siyah mini eteği, göğüs dekoltesi derin ve saçları düzleştirilmiş...
Koluna, geceye ve kıyafetine uygun bi çanta takmış yola koyulmuştu...
Trafiğin vızır vızır aktığı bir caddede öylece durdu...
Usulca yanına yanaşan arabaya eğildi...Bir süre sonra bindi ve gitti...
Güneşin ertesi gün bile doğmayacağı yerlere...
Kırmızı ayakkabıları olsun çok istemişti çocukken...Ama topuksuz...
Sıcacık yuva şefkati vardı...Geceden korkardı sadece...Karanlıktan...
Uyurken ışıkları kapattırmazdı annesine...O kadar korkardı işte...
Kalbi kadar temiz ve bembeyazdı eteği, altında pembe çorapları vardı...
Eteğine mini denmezdi o zamanlar...
Çocuktu daha...
Saçları kıvırcıktı...Çiçekten böcekten tokaları vardı...
Koluna defter ve kalemlerinin olduğu çantayı takardı...
Okula bile gitmeyecek kadar küçüktü...
Karalardı öylece...Kalbini yansıtırdı...Çocuksu düşüncelerini...
Çizmeye çalıştığı ve "çöp adam" dediğimiz ve onun için belkide gerçekçi olan insanlar...Hep güleryüzlüydü...Masumdu...
O hep kendi kendini sevmişti aslında...
Etrafı kalabalık ama kendi yalnızdı...
Bir gün büyüdü küçük kız...
Bir kadın oldu...
Ama hala küçüktü yüreği...
Kandırıldı...
Aldatıldı...