Sevgiye Çağrı Şiiri - Kadir Tozlu

Amin… amin…
Ne güze bir sesleniştir bacım.
İnsanlığı, sevgiye, dostluğa çağrı,
Kinden, nefretten uzaklaşma
Ve Tanrı’ya yakarma…

Oysa bu çağrılar hep yapılmadı mı?
Kurtuluşa çağırmadılar mı hep?
Sevgiye çağırmadılar mı?

“Bir kez gönül yıktın ise,
Bu kıldığın namaz değil”
Derken bilmezdi ki Yunus,
Bugün gönüller yıkılmaz, parçalanır,

“Nice elbiseler gördüm insan yok içinde,
Nice insanlar gördüm elbise yok üstünde”
Derken bilmezdi ki Mevlana,
Ne elbiseleri giyenler insan olabildi,
Ne de fukaraya elbise giydirilebildi …

“Gel, ne olursan ol! ” dedin ama,
Rengi kara olanları köle yaptılar,
Sonra köleliği bıraktılar,
Sömürgeciliğe başladılar,
Kendi ülkesinde köle ettiler mazlumları.
Tüm bunlar yetmedi,
Dünyayı kana buladı kafatasçılar,

“Çocuklara kıymayın, efendiler”
Derken bilmezdi ki Nazım, günümüzde
Çocuklara kıymakla kalmadılar,
Bebelere cinsel taciz yaptılar,
Çocukları porno pazarına sürdüler…

Ben de bacım…
Ben de bir yola girdim,
Sevgi dağıttım nefretleri çektim,
Hastalara sahip çıktım
Sağlıklıların tepkisini çektim.
Kin, nefret ve kıskançlığa,
Arkadan çekiştirmelere yenildim
Başaramadım bacım,

Umarım sen başarırsın,
Ve ben bacım, hiç değilse…
Bu güzel duygularına,
“Amin” diyebilirim.

(14.01.2007)