Sevgiye Şiiri - Bünyamin Gerger

Bulutlar altında, yarım-yamalak,
Günün gülüşüne acılır yaprak;
Unutur kış-boyu küskünlüğünü,
Çiçeğe soyunur, umutlanarak.

İrkilir karanlık ağaran günden,
Günün gülüşünü görmek isterken,
Korku yetmez kaderde sevgi varken;
Hasta şifa bekler gibi ölümden.

Tezatlar içinde uyum denizi,
Sevgiyse sürücek yaşamın gizi,
Sonsuzluğa acık kapıdan geçtik,
Biz yapmadık zaten seçimimizi.

Sen kimsin,ben kimim,ne farkımız var?
Ya benim içimde gezen canavar!
Öldüren ben miyim, ölenler kadar! ?
Bukadar karmaşık olacak ne var!

Kanatlarımızın altında dünya,
Daralan yürekte sıkışan sevda,
Yağmur gibi serin, gün gibi sıcak,
Yaşamın sesi var kulağımızda.

Hayatı sonsuza bağlayan sevgi;
Rabbin izdüşümü yüreklerdeki,
Bahar yağmurları taşıyan bulut,
Sevgidir açılan yolun kilidi.

Maviler gurupta turunca döner,
Geceye yıldızlar yağar ve söner;
Ademden buyana gelen serüven,
İçimizdeki kor, tükenmez sürer.

Ben varsam,dünya da benim için var;
İçimdeki cennet, cehennem kadar,
Ben yoksam, benden sonraki gelir,
Yaşam sevgilerle yeniden doğar.