etrafını sarsa da geceler, kömür karası,
O, hep yeşile boyadı umutlarını,
bezese de yiten yıllar saçlarını aklarla,
inadına çocuk kaldı yüreği, kar beyazı...
taşa kesmiş yürekler, olmuş çöl ortası,
O, hiç tüketmedi insandan yana inancını,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim