Sevgisizlikten mi ölür İnsan?

Ben çocukken pamuk bilirdim bulutları.
Saçlarımı tararken acıtırdı annem, kızardım...
Küçüktüm, korkardım iğneden..
Babam vurunca ayaklarıma,
ölüm gelirdi aklıma,ağlardım.
İnsanlar acıdan değil, sevgisizlikten ölür sanırdım...

Şimdi anne mi oldum, umut ve şefkat mi?
Yaşamın ta kendisi mi oldum, yoksa can veren mi?
Hasta yavrusunun yanında nöbet tutan askeri mi,
sabır taşı mı oldum, yoksa bir virane mi?

Neden? Nasıl?Niçin benim yavrum?
Beklediğiniz sorular bu ise, sormayacağım işte!
Ötekilerin de anneleri var kondurmayacağım...
Umduğunuz gibi, isyan da etmeyeceğim işte!
Bana öfkelenmesin Yaradan diye,
kendimi suskunluğa gömeceğim ben de....

Sustum işte! Sessiz savaşçıyı oynayacağım...
Kuşandım tüm silahlarımı.
Yavrumu saran illeti yok edeceğim!

Kendinden çabuk büyürmüş diyor doktorlar.
Benden daha çok büyüyemez canavarlar!
Sevgim öyle büyük ki, anlayamaz onlar!

Annen sarılabileceğin kadar yakınında bebeğim...
Öpücüklerim acılarını hafifletir mi bilmem...
Ne istersen söyle bana güzelim,
Vur!Tekmele! Hakaretlerin en büyüğünü et!
Ben de senin gibi saçlarıma bir ustura vurabilirim istersen...
Bir damla gözyaşının yanında sözü mü edilir bunların?
Sen yeter ki gülümse...

Haydi uzat o küçük ellerini bana.
Yolumuz çok uzun ve engebeli bebeğim.
Ellerimi sıkı tutmanı söylemiştim değil mi?
Sakın bırakma!
Sen benden güç alacaksın, ben de senden.
Birlikte çıkacağız bu hengameden...