Sevgisizlik.. Şiiri - Enes Başaslan

Ölüm her dâim ensemde, hissediyorum

Geçen zamanlar, alıp götürüyor bir şeyleri

Tıpkı bir çocuğun elinden oyuncağının alınması gibi, insanlar elimden alıyor her şeyi

Ağlıyorum ama kimse duymuyor..

Çünkü içim o kadar yaralı ki

Dışıma vuramıyor artık

Her şey içimde kalıyor..

Tıpkı bir çocuk gibi

Büyümeyen bir çocuk gibi

Kimse görmüyor, duymuyor beni..

Oysa ben duymuştum onları

Duyarken kaybetmişim meğerse

Severken, ölmüşüm bilen yok

Ben yalnız bir çocuk gibi büyümüşüm de

Soran yok..

Korkuyorum

En çok da sevilmeden ölmekten korkuyorum...

Derin bir yara eşliğinde

Bir kara kamçı gibi vuruyor göğsüme

Sevilmemek

Ölüm her dâim ensemde hissediyorum

Sevilmek umuduyla yaşıyorum ölüme inat

Hissediyorum, uzaklarda bir yerde

Ama o kadar uzak ki

Üşüyorum, hissiyatım tükeniyor

Bir pencere kenarında bekliyorum

Yol karanlık, yoldaş kurbanlık

Yoldaş bekliyor öylece

Çünkü yola düşmek korkutuyor onu

Yol karanlık, aydınlatmayı yeğlemiyor..

Işığım yok ama umudum hep var

Tıpkı cenneti umut etmek gibi

Hep bir umut.

Sevilmeye dair bir umut..

Ölüme dair bir veda eşliğinde..